Het lasige met een weblog - vind ik - is me de lezer voor te stellen. Die is anoniem. Hiervoor, op Facebook, kon ik gezichten zien, de namen, kon ik naar hun pagina gaan en lezen wat zij gepost hadden. Hier niet.
Het is ook anders dan bij een artikel voor een tijdschrift. Daar is de lezer een soort abstractie, een samengesteld iets van diverse eigenschappen die bij de doelgroep horen.
Bij het schrijven van het verhaal voor De Gids (die eind van de week verschijnt) schreef ik voor mezelf. Ik lees al jaren dat literair tijdschrift en stelde me mezelf voor in de zetel, onder de lamp, die het nieuwe nummer opensloeg en las.
Bij het magazine Pluk stel ik me de geïnterviewden voor die het stukje over zichzelf lezen en bij de roman waar ik aan werk zie ik een oudere intellectuele dame.
Maar hier? Het is me nog niet vertrouwd.
Reactie plaatsen
Reacties