In de verte klinkt het droge hakken van een bijl, met een regelmatige slag, als bij een boom die gekapt wordt. Er moet iemand een plan gemaakt hebben, een beslissing genomen, zaterdag doe ik het, ik wet de bijl op voorhand, ontbijt op tijd. Het verreist conditie en concentratie. Waar te kappen, hoe gaat de boom vallen, is er ruimte. Daarna het werk afmaken, de stam van takken ontdoen, een vuurtje voor wat weg kan, de geur die vrijkomt, het zweet, de druppels. Dat alles tezamen, dat landelijke, herkenbaar, iets waar je bij hoort. Een staat van rust, een voldaanheid waar niets meer aan ontbreekt.
Dan valt er ook niets meer te schrijven. Schrijven is een daad van verzet, waarbij je de wereld opnieuw ordent, herschikt en de dingen een andere belangrijkheid geeft. Dat hoeft hier niet, hier houden de dingen alles bijeen.
Reactie plaatsen
Reacties