Gisteren, op weg naar Amsterdam, stond ik met een paar duizend anderen in de file voor Utrecht. Opzij in de hemel, hingen wat gekke wolkjes die het ritme van de kale bomen accentueerden. Een moment om in weg te dromen, tot de chauffeur achter me zijn geduld verloor en toeterde, want we waren alweer tien meter opgeschoten en ik had niet opgelet.
Reactie plaatsen
Reacties