Het regent. Alles beweegt nog trager dan de pavane. Doet me denken aan een liedje van Paul Mc Cartney, ‘What if it rained, We didn’t care, She said that someday soon, The sun was gonna shine … ‘. Altijd hoopvol zijn, de kracht van het vrouwelijke. Ik merk dat de regen alles verkleint. Iedereen maak minieme gebaren, enkel nog het noodzakelijke, loopt met het hoofd naar de grond.
Wandelen in de omgeving, straatjes verkennen. Andere kleuren, ander materiaal, ander ruimtegebruik. Overal staan geparkeerde auto’s, overal zijn kinderspeelplaatsen. Net getemde werelden. Een busstation met reusachtige muurschilderingen, daarnaast cactussen in bloei. Regen in de goten, bloemen in de voortuinen, sinaasappels op het trottoir. Onze huiseigenaar had als welkom een mandje ‘naranjas y limones’ klaargezet.
Op 20 meter van ons huis ligt een van de twee waterbronnen waar mensen jerrycans en plastic flessen komen vullen. Ik denk dat ze hogerop wonen in de bergen. Daardoor keek ik omhoog, langs de berghelling, en zag vier arenden cirkelen. Traag.
Ik vulde een vijfliterfles van zacht plastic en liep terug. Mijn thee smaakt anders dan ik ken, harder, steniger.
We gaan zo naar de supermarkt. De snelste manier van thuiskomen.
Reactie plaatsen
Reacties