Vond jij de tijd toen je jong was interessanter dan nu, vroeg iemand me. Ik schatte hem ongeveer zo oud als ik, midden 70.
Ik heb constant dat gevoel, zei hij, dat er toen dingen gebeurden waar ik getuige van was, die belangrijk waren. Films die mijlpalen waren in de ontwikkeling, romans die alles veranderden, schilderkunst die revolutionair was, nooit gezien. Ze hadden een eigenheid die je identiteit veranderde. Die heb je nu niet. Alles is consumptie geworden, entertainment, pleasure. Maar geen eigenheid, geen groter gevoel.
Ik dacht daarover na, wat niet eens hoefde, want ik wist dat hij gelijk had. Wat betreft mijn gevoel daarbij althans, want het kon natuurlijk niet. Er werden nog steeds belangrijke zaken gemaakt, mijlpalen.
Maar ik kan er geen noemen, niet iets wat de eeuwigheid ingaat. Het gaat verdomme alleen nog over cijfers, over noteringen, verkoop, downloads, aantal bezoekers. Maar stellen ze iets voor? Er bestaat enkel vaagheid in alles, niets is nog een ontdekking, een aardbeving, een revolutie. Het is hoofdstroom, meegevoerd worden in een voorspelde tevredenheid. Je krijgt wat je ziet, zeggen ze.
Daar komt de knorrigheid vandaan die ik als een stil protest altijd bij me draag.
Reactie plaatsen
Reacties