Geef toe, als je ze tegenkomt - want ze lijken je tegemoet te komen, zonder een beweging te maken en toch staan ze niet te wachten - bespeur je een genot vanbinnen.
Wat zijn ze gracieus, denk je nog, voor al je denken stopt en je je overgeeft aan hun verschijning. Ze staan precies goed, besef je, want iemand moet ze daar geplant hebben, hun plaats hebben aangewezen, neergezet. Op een tekening eerst, of uit de losse pols, hierzo, iets meer die kant, ja precies daar. Met die lage rechte horizon in de verte, immens weg.
Ze schuilen bij elkaar, tegen de regen, en de wind mocht die er zijn. Je zou erbij willen gaan staan, maar er is geen plaats, al is er ruimte genoeg.
Je doet even of je wat uit je rugzakje moet nemen, of op je telefoon moet kijken, een kauwgompje pakken, zodat je kunt blijven staan en gluren, de ogen wat nerveus heen en weer schietend, om die gratiën op te nemen, ze te verankeren in je geheugen - voor later - als ijkpunt. Als het niet had geregend was je hier niet langsgekomen en had je ze nooit gezien, je had van niets geweten.
Reactie plaatsen
Reacties