Gisteren was daar plots de zon. En met de zon het licht en de kleuren waardoor de dingen er opeens waren, niet teruggehouden in zichzelf, maar sprankelend, lenterig ( het woord bestaat niet maar ik laat het staan, want het drukt het juiste uit). Om 10:00 gebeurde het, bijna punctueel. En al het vorige was plotseling vergeten. Weg mineur, weg doem. Het leek of alles nieuw was, maar dat was niet zo. Alles was er al, alleen ik had het niet gezien, bekommerd als ik was om mezelf, want dat is wat de regen doet, hij doet je alleen aan jezelf denken. Bloemen en bloesems waren er, vanuit een ooghoek zag ik ze. Het blauw van de lucht, het groen van het gras, de glinsterende olijfbomen en de witte dorpen. Ze waren er al die tijd, het was al lente.
Reactie plaatsen
Reacties