Ik voel me als in een opstel dat ik als jongetje schreef. Dat de tijd zo snel voorbijgaat, dat we alweer op huis aangaan, dat we zo genoten hebben. Daarin worden gevoelens en gebeurtenissen gereduceerd tot afvink-items die je in je hoofd afloopt. De infantiliteit van een schoolreisje herleeft op de luchthaven, je bent weer massa, luistert, doet de meest mensonwaardige zaken om maar mee te kunnen.
Zou ik dat ook doen in de oorlog, denk ik. Laf, mezelf verraden, alle zelfstandigheid opgeven. Wat een schijnwereld. Volgende keer ga ik met autostop. Blijf ik een maand langs de snelweg staan, want niemand die nog iemand meeneemt.
Hier wel. Dat heb ik aan den lijve ondervonden.
Reactie plaatsen
Reacties