In Andalusië zag ik regelmatig een man (!) lopen met een bosje stengels in zijn hand. Of een bos, wanneer hij op de terugweg was. Dat bleken wilde groene asperges te zijn die hij was gaan plukken in het land.
Eind maart, begin april, is het seizoen, wanneer de scheuten nog jong en mals zijn. Dat is kort, dus trekt men eropuit. Die mannen dus. Zou het hun oerjagersinstinct zijn dat in de huidige georganiseerde wereld zijn kans pakt? Geen wilde dieren, bizons of buffels, dan maar wilde asperges?
De wilde groene asperges groeien in Spanje dichtbij olijfbomen of aan de rand van de stenen muurtjes op het platteland. Goed doorlatende en niet te natte grond dus. Mag best arm zijn. Plukkers herkennen de struik van de asperges makkelijk, maar ik heb er niet een gezien, tot een van de mannen hem me aanwees toen ik het vroeg. Ik bleek er pal naast te staan. Beschamend.
Het is een wirwar van hele fijne prikkelige stengels die omhoog groeien. De asperges zijn de jonge uitlopers van de struik, want niemand heeft ze in een zandbed gestopt, zoals bij onze witte (tamme) asperges gebeurt.
Ze zijn lekker in de sla of omelet, knapperig, smaken naar noot.
Reactie plaatsen
Reacties