Het is de tijd van de pinksterbloemen. Ze staan te pronken in lage graslanden, waar de grond natter blijft. De lilakleur van hun bloemen valt al van ver op, ze heeft iets magisch, alsof ze zweeft.
‘Ik zou hem zo graag eens wezen’ gaat de tekst van het volksliedje. Ik kende het niet toen ik in Nederland kwam wonen en hoorde het voor het eerst zingen toen we aan de nieuwe lp van Herman van Veen werkten, Overblijven. Daarop staat een opname van een oudmannenkoor van het liedje en ik verwonderde me over het respect waarmee ze het zongen. Een statigheid. Dat had vast iets met het begrip 'overblijven' van doen, dacht ik, maar durfde het niet vragen.
'Hier is onze fier pinksterblom en ik zou hem zo graag eens wezen ..., zongen ze. Hem. De bloem. Ik snapte het niet maar was geïntrigeerd. En nog steeds, nu vijftig jaar later, als ik ze zie staan hoor ik dat liedje in mijn hoofd.
Reactie plaatsen
Reacties