De seringen bloeien weer en dan is het leven mooi. Mijn moeder hield van seringen.
Moeder Maria ook, zeggen ze. Daarom is de sering de bloem van Maria geworden en staat langs landwegen bij elk kapelletje een seringenstruik.
Ze bezitten een zware, zoet geparfumeerde geur van verleiding, als een Perzische nacht. Een geur ongrijpbaar als de kleuren van de bloemen zelf die je je niet meer kunt herinneren maar je toch weet van hebt. Een parfum dat herinneringen oproept van lang geleden.
Honderd keer ben ik in de tuin langs de seringenstruik gelopen en telkens werd ik betoverd door de bijzondere reuk die ik eenmaal weer binnenshuis niet meer kon oproepen, waarop ik weer naar buiten liep om te ruiken en ik me vervolgens niet kon voorstellen dat ik die lucht had kunnen vergeten.
Zoals men in de voorjaarszon niet begrijpt die genoeglijkheid een winterlang gemist te hebben zonder het te beseffen.
Reactie plaatsen
Reacties