Sinds zij in 2007 de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano won ben ik fan van Anna Vinnitskaya (1983). Ik zat toen elke avond voor de televisie en volgde gefascineerd elk gebaar van haar, elke vingerbeweging.
Door allerlei omstandigheden (waaronder corona) kon ik nooit een concert van haar bijwonen. Tot gisteravond in Nijmegen. Ik zat op zes meter afstand. Zij op het podium, ik in de zaal. Mijn idool. Het was toch alsof Taylor Swift aan het tafeltje naast me zat in een restaurant.
Ik heb niks van haar spel gemist. Ravel, Scrjabin, Schumann, Wildmann. Grote emoties en dan weer klein ingetogen spel, kleine snelle vingertjes. Als toegift kwam ‘ Kinderszenen’ van Schumann. Dartel, als een vlinder. Een toetje.
En weg was ze weer. Ze had geen woord gezegd en toch veel verteld.
Reactie plaatsen
Reacties