Het lokt me, ik wil erheen. Ik wil er verwelkomd worden.
'Eindelijk' zeggen ze, 'je bent er, ga zitten, eet mee.'
Zo begint een ouderwetse roman.
Het beeld straalt fijnheid uit, wat een pentekening ook heeft, iets nederigs. Komt door de nog kale bomen. Rank.
Straks zal het geheel in de diepe schaduw liggen, wanneer de bomen in blad staan. Dan verliest het zijn transparantie, wordt iets wat zichzelf beschermt.
‘Wat mot je’, hoor ik een man zeggen, wachtend op mijn reactie, en de vrouw kijkt nors, argwanend.
Niet voor vreemdelingen, denk ik, en loop verder. Het begin was mooier dan het tweede hoofdstuk.
Reactie plaatsen
Reacties